Leave Me - Heike Langhans

Sweep away the letters lying by the door
Hide away those reoccurring tears once more
Everything is silent
Her room is void and sound
With every passing hour
Time is letting her down

Telephone fragments lay scattered on the floor
No words to make it better
She's heard it all before

Staring in the mirror
At beauty come and gone
Bewildered and broken
She fades away alone

Left her burdenеd with years of sorrow
She'll take it to the grave
And lay the sadness to rest
Don't leave her flowers
Just leave her alone
She needs to find the answers
Far away from home

Don't stand in bitter judgment
At the truth she won't untie
Don't tell her not to suffer
Don't tell her not to cry

There's no absolution
As the blood still taints her hair
The scars might be invisible
But the wounds are still there

Left her burdened with years of misery
She'll take it to the grave
And lay the heartache to rest
Don't seek forgiveness
Just leave her to mend
She needs to find the answers
She needs to find the end

Along you came searching
Slowly rooting in her soul
Regained a sense of feeling
And the gift to make her whole

But she's giving in to shadows
As she draws the final line
Follow her into darkness
And embrace her till the end of time

Left her burdened with years of agony
She'll take it to the grave
And lay her fears to rest
Don't leave her stranded
But just leave her be
In time you'll know the answers
For she is me

She is me

 

۱۱ شهریور ۱۴۰۲

صد و هشتاد و پنجمین قطره

خب خدا رو شکر متوجه پترن اعصاب خردی هام شدم و باید بیشتر حواسم به وضعیت روحیم باشه دور و ور دهم هرماه. 

 

۱۱ شهریور ۱۴۰۲

صد و هشتاد و چهارمین قطره

حس بی تعلقی میکنم. حس بی خاصیتی. خیلی وقت بود انقدر حالم بد نبود. نمیدونم چمه.

 

۹ مرداد ۱۴۰۲

صد و هشتاد و سومین قطره

- تو مث اورژانس برای موجودات درک نشده و تنهای دنیا میمونی.

+ وات؟

- یه حالتی ک عه این هست تنهاست هیچکس نمیفهمتش من باهاش مصاحبت کنم-

 

۲۴ تیر ۱۴۰۲

Like Suicide - Darkher

Heard it from another room
Eyes were waking up
Just to fall asleep
Lost like suicide

Laid down in your garden bed
With a broken neck
Face my broken gift
Just like suicide

And my last debt
Was my last breathe
Lent to finish her
Finish her

She lived like a martyr - how she flies, so sweetly
She lived like a martyr but she dies
Just like suicide
Bit down on the bullet now
How it tastes so sour
Had to think of something sweet
Love's like suicide

Safe outside my gilded cage
With an ounce of pain
I wield a ton of rage
Just like suicide
With eyes of blood
And bitter blue
I feel for you
I feel for you...

She lived like a martyr - how she flies,so sweetly
She lived like a martyr, but she dies
Just like suicide

 

۱۴ تیر ۱۴۰۲

صد و هشتاد و یکمین قطره

اعصابم خرده. سر نمره ها اعصابم خرده. چون انتظارم از خودم بالاتره ولی هر دفعه باید به خودم بگم که این نمره ها از هیچی درس نخوندن اومدن. من درس رو دوست دارم. مسئله حل کردن برام جذابه چالش ذهنی برام جذابه، این که آدم به قول معروف "نرد" ی باشم اصلا برام مشکلی نداره. ولی کاش پشتکار درس خوندنشم داشتم. من بدون درس خوندن جزو بهترین های کلاسم اما اگه یکم تایم میذاشتم میتونستم خیلی بهترم باشم. کاش میتونستم برنامه ریزی داشته باشم.

دلم میخواد اینجا بیشتر بنویسم. تابستون تازه شروع شده و دلم میخواد هیچکاری نکنم. احساس میکنم دلم نمیخواد ذره ای هیجان باشه تو زندگیم. این چیز بدیه یا نه؟ نمیدونم. حقیقتا هم برام مهم نی. 

 

۱۴ تیر ۱۴۰۲

صد و هشتادمین قطره

خوشحالم که بهم پیام داده و بهم اعتماد کرده واقعا. البته دو روز دیگه مطب تراپی و مشاوره باید بزنم واقعا. بساطیه. 

 

۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۲

صد و هفتاد و نهمین قطره

خسته‌ام و کلافه.

 

۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۲

صد و هفتاد و هشتمین قطره

من دوست دارم خودم رو به عنوان آدم معقول منطقی ای بدونم. یعنی درواقع ایده ال کاراکترم اینه که به راحتی بهم نریزم و بتونم شرایط رو کنترل کنم. و فکر میکنم تا حد زیادی به هدفم رسیدم. عصبانیتم اکثر اوقات کنترل شده‌اس، غم و ناامیدیم کنترل شده‌اس و حتی شادی و هیجانمم همینطور. بعد از گذروندن دوره کرونا و اضطراب و افسردگیم اونا رو هم کنترل کردم.

تنها حسی که هنوز اونقدر غلبه نکردم بهش ترسه. مخصوصا وقتی به موضوعاتی میرسه که خودم روشون کنترل ندارم. بلاهای طبیعی یه مثالشه هنوز هم فکر به زلزله باعث میشه کل وجودم یخ بزنه. ولی خب احساس میکنم اون بخش طبیعی از وجود انسانه. 

امشب بهم ثابت شد که پیشرفت کردم. حتی وقتی جو متشنجه هم میتونم خودمو کنترل کنم. میتونم اطراف رو اروم کنم و کنترل کنم. و این خوبه. بچه که بودم وقتی یکی عصبانی میشد گریه ام میگرفت. نمیدونم چرا. انگار میترسیدم. و این که صدای بلند اذیتم میکرد (و میکنه) کمکی بهم نمیکرد. و خب خیلی نسبت به اونموقع تغییر کردم.

این اولین سالیه که میخوام برای خودم هدف بذارم و درنهایت ببینم چقدر بهش نزدیک میزنم. البته من خیلی به برنامه هام عمل نمیکنم ولی خب ضرر که نداره. 

دلم میخواد بتونم کنترل بیشتری روی تایمم داشته باشم. بتونم حداقل تا یه حدی برنامه بریزم. نمیگم برنامه دقیق یا یه همچین چیزی چون اصلا تو ذاتم نیست ولی در حدی که کارای مهمم رو بتونم انجام بدم. 

یه چیز دیگه ام بود که درمورد شخصیتم بود ولی کاملا یادم رفت. یادم بیاد میام مینویسمش. :)))

 

۵ فروردین ۱۴۰۲

صد و هفتاد و هفتمین قطره

دلم تنگ شده بود برای اینجا. چیزای زیادی هست که میخوام بنویسم و بگم اما الان فرصتش نیست ولی میخوام یاداور خودم باشم برای آینده. 

چقدر سال جدید رو دارم مفید شروع میکنم واقعا. حداقل مقدار زیادی داستان خوندم البته که درست درمون نبودن. :)))

 

۵ فروردین ۱۴۰۲