بعضی اوقات فکر میکنم که خب همه آدما فروپاشی روانی دارن. همه آدما روزای بد و خوب دارن. شاید من زیادی دراماتیکم و منم مثل بقیه‌ام. بعد میفمم که آدما همه روزا احساس سنگینی و بی حوصلگی نمیکنن. همه آدما علاقه‌شون به همه چیز رو از دست ندادن. همه آدما برای زندگیشون پلن دارن و دنبال آرزوهاشونن نکه براشون اهمیتی نداشته باشه. همه آدما حداقل پیش یه نفر احساس امنیت میکنن که باهاشون درد و دل کنن نه با هوش مصنوعی چون از همه میترسن. همه ادما به صورت روزانه آرزوی مرگ ندارن. همه آدما تنها نیستن.
۷ آبان ۱۴۰۴