صد و پنجاهمین و هشتمین قطره

حال دلم خوبه، امیدوارم به زندگی، حس عجیبیه. 

 

برمیگردم و به جند سال گذشته نگاه میکنم میبنیم چقدر تغییر کردم، اونزمان فکر نمیکردم که بتونم خودمو از تاریکی بکشم بیرون، ولی خب اشتباه میکردم. 

دلم میخواد به آدمایی مثل خودم کمک کنم، بهشون بگم که تنها نیستن، که خودشونو سرزنش نکنن؛ بهش فکر میکنم شاید یه راهی براش پیدا کنم. 

 

براش از وضعیت الف گفتم، از وبلاگش از حال بدش و جالب بود که انقدر متعجب بود از احوالش. منی که کلی اعتقاد داره منطقیم عملا یه دور نابود شدم تو این دوران، الف که جای خود داره.

 

کمتر از ده روز مونده، چقدر منتظرم که تموم شه. 

 

۳۱ خرداد ۱۴۰۱

صد و پنجاه و هفتمین قطره

دو هقته دیگه اینموقع کنکورمو دادم و راحت شدم.

ایا خوب دادم یا بد؟ قبول میشم یا نه؟ همش وابسته اس به این دو هفته.

 

دلم گرفته، دلم از این دوسال گرفته چطوری المپیاد رو از دست دادم خیلی چیزا رو از دست دادم ولی خب غصه اش کمکی نمیکنه. 

 

۲۶ خرداد ۱۴۰۱

صد و پنجاه و ششمین قطره

گفت افکارمو بنویسم تا بهشون سر و سامون بدم که خب میخوام اینکارو بکنم. 

 

ببین همین الان ازش پرسیدم گفت مباحث دوازدهم اگه در حد کنکور جمع بشه چهل درصده که خب خیلیه نتجیتا من همین امتحانا رو بخونم خودش خیلی کمک میکنه. 

عوامل اضافی رو باید حذف کنم مثلا لاست ارک رو. حالا چرا تا الان نکردم این کارو؟ چون احساس میکردم عقب میفتم ولی عملا تا وقتی وایکس ریلیز بشه خبری نیست و اونم احتمالا هفته اول تیر میاد نتیجتا اصلا چیزی رو از دست نمیدم و خب در مقابل تمرکز بیشتری پیدا میکنم و راحتتر درس میخونم. 

 

هدف هام رو باید معقول کنم و سعی کنم تمرکز کنم چهار ساعت سر امتحان نشستن برای من سخته و باید روش کار کنم. 

برای هر واحد درس خوندن تایم مطالعه و استراحت بذارم که هم حس خوبی داشته باشم هم خسته نشم. 

حرف های بقیه رو ایگنور کنم. من میدونم که میتونم فیزیک قبول شم اگه این یه ماه رو بخونم پس کار خودمو باید بکنم.

و در نهایت بدترین حالت هم اگه قبول نشم چی میشه؟ هیچی صرفا یه سال دیگه اس، یه سالی که راحتتره چون یه سری چیزا رو خوندم و خب اولین نفری نیستم که قبول نمیشم و اخرین نفر هم نخواهم بود. این بدترین حالته دیگه استرس اینا نداره. 

 

همین دیگه الان حس بهتری دارم. 

 

۱۴ خرداد ۱۴۰۱

Disappear - Plugs of Apocalypse

Whispers that I'll never hear again
Voices, they get lost in the rain
I'm crying in vain
Time runs like blood through my veins
I feel the pain, so I close my eyes, jump higher, let the wind take me away from here
I disappear

I'm flying in hellfire forever in pain
But I go higher, and higher, so I'll save my wings and feel alive
I'm dying to feel fine again. To care again

Angels, they drag me to Hell again.
So I close my eyes, jump higher, let the wind take me away from here
I disappear

I'm flying in hellfire forever in pain
But I go higher, and higher, so I'll save my wings and feel alive
I'm dying to feel fine again. To care again

We run so fast, so fast that no one will reach us again
We disappear

I want to wear your moments to understand how you feel
So we will know together how to make Hell our home

I'm flying in hellfire forever in pain
But I go higher, and higher, so I'll save my wings and feel alive
I'm dying to feel fine again. To care again

 

۱۳ خرداد ۱۴۰۱

صد و پنجاه و چهارمین قطره

کمتر از یه ماه به کنکور مونده احساس میکنم کمتر از پنجاه درصد مطالب رو حتی بلدم حالا تسلط به تست زنی که اصلا بماند. نمیدونم قبول میشم فیزیک دولتی تهران یا نه، بدی و خوبیش اینه که علوم پایه رتبه یا درصد انچنانی نمیخوان اصلا شاید برای همین خودم رو قانع کردم که فیزیک دوست دارم ولی در مقابل هم اگه همینم قبول نشم خانواده که هیچی فامیل هم کلی ازم ناامید میشن. 

 

مامانم فکر میکنم ذهنم با آرین درگیره یعنی کلا هم فکر میکنه المپیادمم سر اون خراب شد که خیلی عصبانیم میکنه این قضیه. نه بخاطر خود آرین یعنی برام مهم نیست درمورداون چه فکری میکنه به خاطر این که کاملا شدت افسردگیم توی دوران المپیادم داره دستکم گرفته میشه انگار فقط به خاطر حواس پرتی و به قول خودش "احساساتم" به جایی نرسیدم. 

بابا من وضعم خراب بود هنوزم اونقد درست درمون نیستم ولی اون دوره خیلی وحشتناک بود هر هفته یه ساعت پیش علیزاده زار میزدم بلکه یکم خالی شم. بعد میگه حواست پرت بوده که درس نخوندی. 

 

البته خب نمیتونم برنامه ریزی کنم یه بخشیش به خاطر اهدافیه که قطعا نمیتونم بهشون برسم و بهم تحمیل میشه مثلا خانواده میگن خب فیزیک دوازدهم رو تو یه روز میتونی تموم کنی. منم میبینم که هیچ جوره نمیشه و در نهایت حتی یه فصلم نمیخونم.

با این که میدونم یه بخش زیادی از تقصیر مال خودمه ولی خب ذره ای ساپورت روانیشونو ندارم، ناامیدی توی صدای جفتشون موج میزنه وقتی درمورد کنکور حرف میزنن ذره ای امید ندارن بهم که خب... 

 

۱۳ خرداد ۱۴۰۱

صد و پنجاه و سومین قطره

خیلی دارم جلوی خودم رو میگیرم که وارد اون دوران نشم دوباره تسلیم افسردگی نشم. 

 

میگه که تو جز عذاب چیزی برای ما نداشتی، کنکور رو که دیگه بیخیالش شو حداقل دیپلمتو بگیر. انقدر ناامیدن که میگه اگه دیدی سر امتحان بلد نیستی اصلا ننویس که شهریور امتحان بدی. خب من چجوری باید امیدوار بمونم چجوری باید اعتماد بنفسمو حفظ کنم؟

اونقد بهم گفتن هیچی حالیت نیست دیروز حتی اقاهه داشت اشتباه میگفت ولی جرات نداشتم بهش بگم بعدش خودشو تصحیح میکرد و من درست گفته بودم ولی خب من هیچی حالیم نیست دیگه. 

چرا تموم نمیشه من واقعا اگه هرروز بخواد همین باشه کم میارم خب. 

 

واقعا چجوریه وقتی خانواده ات برات ارزش قائلن و ذره ای به وجودت افتخار میکنن؟

 

۳ خرداد ۱۴۰۱