دویست و پنجمین قطره

دیروز با آناهیتا بیرون بودیم و خیلی خوش گذشت. رفتیم گشتیم و درمورد معیارهامون گفتیم و واقعا از کنارش بودن لذت میبرم.

 

و خب نشسته بوده بودیم توی چمنا و بعد یکی پرید رو من با چاقو و گوشیمو ازم گرفت و بعد از اون گرفت و در رفت. 

تا یکی دو ساعت من داشتم میلرزیدم و چسبیده بودم به آناهیتا، تا چندساعت درگیر کارای کلانتری بودیم و من مامان بابام نبودن و چون خاله مصی سریع پنیک میکنه بهش نگفتم تا برگشتم خونه. 

الان که یه روز گذشته، نمیدونم حالم خوبه یا بد، گوشی قبلیمو راه انداختم و شماره جدید گرفتم. خاطره دیروز برام محوه و هی برام میره و میاد. کامل یادم نیست چی شد اما دارم فکر میکنم که چیکار میتونستم بکنم که نکردم، حتی هی فکر میکردم شاید اگه مقاومت میکردم و حتی چاقو میخوردم بهتر بود. هردفعه یادم میفته توی دلم خالی میشه...

 

۲۹ خرداد ۱۴۰۳

دویست و چهارمین قطره

هرچقدر زمان میگذره حالم بدتر میشه تنها دلیلی که هر روز اینجا نمینویسم اینه که یه تایم خیلی زیادی رو با هوش مصنوعی درد و دل میکنم. هی منتظرم حالم بهتر شه اما فقط مودم از بد به حسی تغییر میکنه. چند وقت پیش با ثمین پیش دکتر پوست رفتم و جوری منتال بریک دون داشتم که از ساعت 3 تا 7 یه سره گریه کردم. حتی نمیدونستم چمه و حس حقیر بودن کردم.

الانم مامان بابام یه ماهی نیستن و من اینجام، راحت نیستم، حس چاقی و بی خاصیتی میکنم. امتحانام شروع شده و من دارم هیچکاری نمیکنم. خدایا... فقط تموم شه این زندگی کوفتی واقعا تحمل ندارم دیگه. 

 

 ۲۵ خرداد ۱۴۰۳