یه چیز جالبی که هست اینه که مغز یحتمل کلا یه ری اکت نسبت به ناراحتی و استرس داره، فرقی نداره دلیلش چی باشه، فرقی نداره که حتی خودآگاه استرس داشته باشی یا ناخوداگاه یاد یکی از مشکلاتت افتاده باشی، باز هم مغز همون واکنش همیشگی رو داره. و من همیشه، فاکین همیشه یاد اون دوره مضخرف میفتم و همون حس خفگی رو دارم. البته الان حساس نیستم بهش به اون شدت، یهو کامل دپرس نمیشم -فکر کنم نشونه ی خوبیه- اما خب بازم اذیت کنندس.
جدا از این که الان استرس دارم که مشقای شیمی رو ننوشتم و قول دادم بنویسم و بفرستم برای بقیه -باید فردا زود بیدار بشم- قرنطینه برای من یه قدم خیلی بزرگ به عقب بوده. هیچ برنامه ریزی نمیتونم داشته باشم، دیشب تقریبا شش ساعت پشت هم بازی کردم، البته که از فان ترین تجربه های زندگیم بود، اما به قول مشاورمون اون حس گناهه هست بالاخره. خودم میدونم که با این فرمون برم جلو قطعا موفقیتی ندارم ولی خب واقعا هم راه حلی ندارم. و این حس درموندگی از همش بدتره، این که میدونم هیچکس نمیتونه کمکی بکنه و همش دست خودمه ولی از طرفی خودمم در مقابل خودم درمونده‌ام.
واقعا نمیدونم چی درمورد من فرق داره ولی دلم برای هیچکس تنگ نشده. اگه به خودم بود جواب هیچکس رو نمیدادم غیر از یکی دو نفر ولی بحث اینه که مسئله این نیست که بقیه برام ارزشمند نیستن بحث اینه که من واقعا حوصله حرف زدن ندارم. به نظرم هیچ پوینتی نداره.
مامانم میگه که این که میگی چیزی یادت نمیمونه چون اهمیتی نمیدی، داری سعی میکنی که نشون بدی اهمیت نمیدی و این بده و روت تاثیر میذاره. یه جورایی من چند سالی هست تو بزرخی گیر کردم که وانمود میکنم به یک سری چیزایی و بعد یه مدت بهشون عادت میکنم ولی همزمان هم عادت ندارم و نمیتونم تشخیص بدم افکارمو. و اینم چیزیه یکم اذیت میکنه.
فردا باید بهش پی ام بدم ببینم شیمیا رو داره بفرسته یا نه ولی قطعا یه جوری بنظر میاد که دارم به چشم ابزار بهش نگاه میکنم - که هرچقدم انکار کنم واقعا دارم به همین چشم بهش نگاه میکنم ات دیس پوینت - . یکم وضعیت داره از دستم خارج میشه واقعا وقتی یکی از نزدیک ترین ادم های اطرافت میگه دوستت دارم و تو هم دوستش داری ولی همزمان "دوستش نداری" چی باید بگی؟
و فاک می اگه کسی از اشناها این وب رو بخونه.
۲۲ فروردین ۱۳۹۹