راستش از این که نزدیک دوماهه چیزی ننوشتم خوشحالم، نشون میده که اوضاع خوبه. الانم هنوز چیز بدی اتفاق نیفتاده، بوده شب هایی رو که یه بند کل راه دو ساعته رو توی تاکسی گریه کردم، یا بالشتم خیس اشک شده، ولی میدونی الان میفهمم که این ناراحتی ها گذراست، چیزی نیستن که بخوام بهشون اهمیت بدم یا فکر کسیو باهاشون مشغول کنم.
اهم اهم...
باورم نمیشه تو این یه هفته چقدر بهم نزدیک شدیم، چقدر بهم اعتماد کردیم و چقدر متوجه شدیم که برای همدیگه مهمیم. خیلی خوشحالم از این بابت که میتونم کمکش کنم، فقط امیدوارم ناخواسته باعث نشم ناراحت شه و بدتر از چیزی که بوده اسیب ببینه. چون معمولا ادم از افرادی که دوستشون داره انتظار بیشتری داره.
امروز دفترشو داد خوندم، دفتری که پارسال نوشته بود، از خاطراتش از احساساتش، و باورم نمیشه کل سال رو، کنارش نشسته بودم و نمیدیدم که داره درد میکشه، که داره از درون میشکنه، از این بابت از خودم بدم میاد. نمیدونم چرا واقعا ندیدمش، کمکش نکردم و حتی گاها صدای کمک خواستنش رو نشنیدم.
یه جای دفترش نوشته بود که نمیدونم چرا هیچی نمیگه، چرا میریزه تو خودش و خودش رو اذیت میکنه.
میدونی، حالا که دفترش رو خوندم متوجه شدم که چرا کلا خوشم نمیاد که غر بزنم، چون یاد گرفته بودم خواهر بزرگتره باشم، یاد گرفتم که درد های بقیه رو خوب کنم و راستش بعد این همه مدت، شاید خسته بشم شاید بشکنم ولی بعدش باز هم ادامه میدم.
این یه عهد نانوشته میمونه که نمیذارم دردهام فکر کسی رو مشغول کنه، حتی اگر خوب به نظر نیام این رو به کسی تحمیل نمیکنم که دغدغه هام دغدغه های دیگری بشه.
یه مسئله دیگه که هست،
دلم براش خیلی تنگ شده! میدونم خریت خودم بود، خودم بش گفتم که دور بودنمون به صلاحمونه، ولی الان بعد گذشت دو ماه تازه میفمم چقدر خوب بود، چقدر به فکرم بود، حتی دقیقه آخر میگفت باهم درستش میکنیم.
پس اره دلم براش تنگ شده.
و میدونم یه روز برمیگردم و اینا رو میخونم به خودم میگم که چرا به احساساتم گوش دادم و برش گردوندم ولی تصمیم گرفتم بعد مرحله یک باهاش حرف بزنم. امیدوارم خوب پیش بره...
۵ بهمن ۱۳۹۸